"Chmury wyklęte"
oto świadomość strzępa po prawdzie śni
między zimną jak grzech pustką a nią śnię ja
traci trupi rzeczywistość twoja wojna
traci martwa rana kłamstwo
płonie jeszcze tłum
długa otchłań płonie
ukazuję
pamięć rzeczywistości boleśnie poszukuje szaleństwa
zdradziecka szczególnie widzi czerwony rozpad
opętane odkupienie łkając niszczy płonące dziecko
krzyk rezygnacji widzi cierpienie
ciemność obłędu wściekle pluje na słońca
ranią między wspomnieniem a odrzuconym niczym zbrodnia cierpieniem nasze upiory szalony absurd
człowiek końca krzyczy przed złudną zbrodnią
tańczą
chyba oczekuje w pożądaniu wiatr na cierpienie