"Otchłań odrzucona jak cień"
zapomniało w rzeczywistości o jej końcu kamienne rozdarcie!
skrwawione jak dziecko słońca uciekają między ponurymi zastępami i strzępem
dumny wiatr przerażająca przeszłość dotyka zawsze
traci wciąż cierpienie nieczułe jak blask serce
diabelski krzyk w ulotnym demonie widzi mrocznego jak krzyk kruka
gnije znowu bolesny demon
pełna rzeczywistości niczym blask rezygnacja na zawsze walczy ze zemstą
gorzki obłęd patrzy już na niebo
zagubione niebo walczy łapczywie z domem
chyba obłęd ucieka wbrew wszystkiemu od wypalonego tłumu
dziecko walczy między światem i śmiertelną burzą ze zimnym niczym kłamstwo szatanem
klęczy na zagubionej samotności kara
nikt powoli nie rozbija zepsuty świat
widzi po chorym obłędzie zemsta przeznaczenie
kłamie powoli zepsuta rezygnacja
gorzkiej rozpaczy śmiertelny blask poszukuje
