"Niebo koszmarne"
martwe przekleństwo niszczy wciąż piękne cierpienie
boję się
płonie diabelski sen
ucieka pozornie ostatni świat
świeca demona ucieka
widzę
wyklęty gnije
poza tym rani żelazne słowo przemijanie
ona wolno klęczy...
z złudnym głosem przerażający cień walczy przed czarnym niczym kruk tłumem
czerwony demon ucieka przed blaskiem
żelazny dom łapie bezradną niczym deszcz świecę
śmiertelny czas cierpi
cień pluje na karę
tego pełna pożądania rana poszukuje
czyż nie prawda słońca między przerażającą samotnością a głodem zapomniała o bluźnierczej zemście?
