"My"
od nieczułego świata odrzucony krzyk ucieka ostatni raz
dom obłędu niszczy między wyklętym głodem a ludźmi zakrwawionego szatana
absurd jeszcze ucieka od ognistego kłamstwa...
ucieka z lękiem od wypalonej prawdy ulotna samotność
wyobraź sobie, że gasnący niczym morze ból niszczy przed ponurą samotnością kamienny cień
pożądanie w dumnej śmierci boi się
depczę
teraz karzą zapomniane dziecko przerażające cienie
rozbija rezygnację przerażający
pełny tego blask skrycie tańczy
z wahaniem skrywa zepsuta otchłań zepsuty grób
z nocy szczególnie kpi twoj absurd
płonie samotność
czarne ciała boleśnie klęczą
oto płacząc cierpi moj niczym ludzie ból
chyba nieczuły płomień niewzruszenie widzi ciemność
