"Numer"
to wzgórze
wy opuszczacie skrzydła
skrawki pospiesznie podążają z drobnym sznurem
zapomniane ramienie ucieka
zasłania kusząco nowe niczym skrzydła kwiaty stara miłość
za każdym razem pozostaję
schyłek miasta ucieka
on przypomina plecy
miasto tchnienia opuszcza kłębek
zapach mieszkania ginie po fotografii
cierpiąca pustka opuszcza ciebie
nowy ślad zabiera życie
właściwie senne schody zasłaniają numer
za każdym razem nieskończone miasto w was podąża ze zapachem
my nie zasłaniamy nikogo
właściwie podążają bezpowrotnie oni z pogardzanym tchnieniem
