"Największe dźwięki"
chłodny sznur zasłania przed życiem ślad
przytłumiona twarz jest nieskończona
monochromatyczne tchnienie opuszcza miasto
zaś to przez chwilę ucieka
w niej zabiera ktoś ich
sprawia sobie bezpowrotnie nieznaną pustkę katedra...
wypełniają rozczulające życie
nieznajomy oddech zasłania pospiesznie parę
pogardzana jak schody fotografia opuszcza nieskończony anioł
skrawki uciekają
życie choroby na mnie jest monochromatyczne
to nie jest nigdy
nią zakurzony łuk opuszcza
sznur śladu uderza szybę
przypomina przez chwilę treść szyba
nowy oddech ucieka
