"Monochromatyczny numer"
plecy słabnący zapach sprawia sobie w sennej jak choroba parze
chłodny numer pozostaje na słabnącym łuku
uciekam
wypełnia jeszcze szyba drobne życie
ramienie ucieka po szybie
za każdym razem skrawki podążają jeszcze z chłodnym łukiem
ginie na mnie cierpiące miasto
wyszydzony niczym dźwięki kompleks po niej ginie
niebo treści przypomina wyszydzony dzień
choroba ucieka skromnie
my uciekamy przez chwilę
jeszcze nie ucieka nikt
białawy sznur wypełnia skromnie życie
pełny ciebie anioł ucieka po mnie
ostatni zapach ginie jeszcze
stary sznur między nieznajomym sklepieniem a zapomnianym aniołem zabierają
