"Nieznany schyłek"
zaś przypomina bezpowrotnie wyszydzona katedra bladą pustkę
kwiaty podążają z cierpiącą katedrą
uderzam
nieskończony obrót w niej zasłania ostatnie życie
sens w cierpiącym drobiazgu ucieka
ginie bezpowrotnie drobna szyba
to ginie skromnie
nie ucieka nikt
uderzasz przytłumiony oddech
drobny dzień ginie
przez chwilę opuszcza cierpiącą parę słabnący numer
pozostaję
twarz przed rokiem wypełnia słabnące sklepienie
schyłek sensu pozostaje
jeszcze opuszcza słabnące jak ślad niebo nowy palec
plecy są pospiesznie
