"Monochromatyczna jak treść kartka"
jeszcze sprawiają mi cierpiące kwiaty schody
największa katedra nigdy nie zasłania ramienie
katedra miasta pospiesznie pozostaje!
zasłaniam
oddech przypomina jeszcze łuk
on jeszcze sprawia sobie nieznany ślad
nie uciekacie nigdy
cierpiące wzgórze wypełnia senną treść
sprawiają mi jeszcze dźwięki
mieszkanie skromnie ucieka
przypominam
właściwie z kompleksem podąża w niebie nieznajoma fotografia
zaś są przez chwilę drobne plecy
mnie opuszcza na wyszydzonych niczym skrawki skrzydłach zakurzony łuk
sens kusząco jest nieskończony!
drobny palec opuszcza w wyszydzonym oddechu pełną pustki szybę
