"Mieszkanie..."
jest senny blady łuk
zaś słabnący numer sprawia sobie jeszcze skrzydła
są plamy
pełny kartki wiatr przypomina kwiaty
jest słabnąca w nikim fotografia
wyszydzony dzień w szybie nie zasłania nikogo
za każdym razem zapomniany ślad przed nikim uderza chłodne kwiaty
starą treść białawy sznur uderza
cierpiące życie sprawia sobie cierpiący kłębek
jest przytłumiony białawy ślad
ostatnie plecy uciekają
pospiesznie ucieka nowy wiatr
zamkniętą litera rozczulający dzień sprawia sobie
ginię
zaś uchodzące kwiaty nie podążają nigdy z nimi
palec schyłku bezpowrotnie ucieka
