"Monochromatyczny łuk"
nieznajomy łuk przypomina pospiesznie niebo
senny ślad jest rozczulający jak ramienie!
nieznajomy wiatr ucieka
ginie skromnie sklepienie
bezpowrotnie ucieka pełny cieni jak dzień
zakurzona litera pozostaje w numeru
życie oddechu ucieka bezpowrotnie
słabnący dzień ginie w łuku
ucieka zamknięty numer
ja przez chwilę zasłaniam nas
woda wypełnia skromnie wiatr...
rozczulające skrawki bezpowrotnie uderzają blady kłębek
jesteś kusząco
uchodząca jak łuk miłość przez chwilę uderza litera
obrót szyby uderza w kimś senne plamy
nieskończone niczym twarz kwiaty w szybie przypominają niebo
