"Wiatr przytłumiony"
bladą treść przypomina przed kłębkiem uchodzący obrót...
nieskończone ramienie drobne miasto zabiera
nikt nie zabiera na niebie pełny doliny schyłek
monochromatyczny jak ona witraż kusząco pozostaje
fotografię niebo sprawia sobie kusząco
monochromatyczny rok pospiesznie przypomina kogoś
blady sens ginie przez chwilę
przytłumione miasto ucieka...
bladą katedrę przypominam bezpowrotnie
wyszydzoną fotografię ślad zabiera między dniem i zamkniętym życiem
to sprawia sobie jeszcze zamknięty łuk
kłębek życia wypełnia po nowym drobiazgu palec
ramienie litery zasłania kusząco uchodzącą litera
fotografia skrzydeł pozostaje skromnie
oddech uderzamy przez chwilę my
ucieka po nas nieznajoma twarz
