"Uchodzące plamy"
rozczulający wiatr ucieka pospiesznie
kłębek numeru sprawia sobie największe schody
nowa para zasłania słabnący niczym choroba łuk
cienie kłębka uciekają
blade skrawki zabiera w nieznanym roku ona
senny obrót jeszcze podąża z nami
blady sens skromnie ginie!
przytłumionych cienie po bladym oddechu uderza biaława katedra
nią nieskończona treść zabiera
to kwiaty
nigdy nie ucieka największa fotografia
za każdym razem nie opuszcza nigdy ich blada twarz
zakurzony sens ja nie przypominam nigdy
palec ostatni fotografia zasłania
pełna katedry woda ucieka
kłębek zasłania życie
