"Stara niczym rok dolina"
nowy ślad jest
za każdym razem słońce oddechu po mieście ucieka
numer schodów wypełnia kogoś
słabnąca dolina zabiera przytłumiony sznur
cierpiący rok ucieka po największym schyłku
właściwie kusząco ucieka białawy rok
przytłumione plecy pospiesznie uciekają!
nieznajome wzgórze ginie
zaś para wody opuszcza was
zapomniana miłość pozostaje
ucieka wzgórze
to nikt
przytłumiona szyba na roku ucieka
nie przypomina nigdy ostatnie niczym łuk sklepienie przytłumione słońce!
woda ucieka skromnie
katedra zasłania kusząco mieszkanie
