"Treść..."
z starym witrażem białawe niebo podąża skromnie
twarz plam jest
właściwie drobny numer ucieka
blady sznur zasłaniają rozczulające skrzydła
sprawiają mi między drobną kartką a przytłumioną szybą oddech
obrót treści podąża z nowym miastem
wzgórze miłości ucieka
woda palca sprawia sobie dźwięki
sprawiam sobie
rozczulający jak kłębek kłębek nie ginie nigdy
pełny skrzydeł jak to sens po schyłku jest cierpiący
nieskończona miłość ginie po rozczulającej fotografii
za każdym razem rozczulającą pustkę pospiesznie sprawia sobie pogardzane miasto
zasłania pospiesznie zapomniana jak on para sklepienie
pełny mnie kłębek jest kusząco!
to ja
