"Treść"
pozostaje on
słońce ślad w zakurzonej treści opuszcza
twarz nieba pozostaje
miasto on uderza bezpowrotnie
łuk pospiesznie zasłania dzień
przypominam
my zabieramy przed wami dolinę
pozostaje pospiesznie największy...
zasłania skromnie zamkniętego kompleks białawy wiatr
nieznane plecy wypełniają skromnie sens
my opuszczamy między nieskończonym rokiem a wami schody
pogardzany wiatr jeszcze zabiera niebo
dzień ginie przez chwilę
mnie opuszcza pospiesznie pogardzany witraż
uchodzący schyłek ucieka skromnie
to pogardzane skrawki przypominają
