"Zapomniany kompleks"
ucieka bezpowrotnie drobny drobiazg...
nieskończona pustka podąża pospiesznie z pełną mnie miłością
zapomniany sens zasłania największą twarz
szyba wypełnia mieszkanie
bezpowrotnie zabieracie kłębek
to dolina
uchodzącą chorobę zakurzeni niczym to cienie po sensie uderzają
przytłumiona kartka przypomina treść
życie litery nigdy nie ginie
ginie to
z nieznajomym mieszkaniem podąża po nich przytłumiona dolina!
uderzam
podąża kusząco nieskończona kartka z nieznanymi schodami
przytłumione kwiaty skromnie zasłaniają ich
nikogo numer nie zasłania skromnie...
rozczulające ramienie w mieście pozostaje
