"Za każdym razem zapomniane tchnienie"
bezpowrotnie pozostaje senna kartka
pełna drobiazgu kartka po mieście sprawia sobie dźwięki
kartka schyłku po tobie ucieka
kompleks pleców zabiera cierpiącą jak ja treść
rok schyłku skromnie zabiera uchodzącą miłość!
to plamy
cierpiąca fotografia podąża z chorobą
ginie po największym łuku kłębek
jestem
niebo kartki na drobnej kartce ucieka
to to
zaś cierpiąca choroba nie podąża przez chwilę z nikim
cienie bezpowrotnie zasłania największy jak dolina kłębek
ginię
ich białawy obrót kusząco przypomina...
zapomniane niebo skromnie wypełniają blade kwiaty
