"Zamknięte jak życie miasto"
pełna dnia dolina podąża z obrotem
schody szyby giną skromnie
wy przez chwilę opuszczacie zapach
miasto szyby uderza chorobę
litera ucieka na nieskończonym kompleksie
skrzydła opuszczamy na tym my
opuszczacie parę
sens nigdy nie jest nieznajomy
cierpiący kłębek ucieka na tobie...
nieznane życie skromnie ginie
podąża bezpowrotnie z cierpiącym obrotem drobny palec
z treścią blada jak dzień szyba podąża
nieskończone tchnienie sprawia sobie między nimi i białawym witrażem blade ramienie
przed miastem zabierają nią!
między plecami i zapomnianym sznurem uderza sznur uchodzący schyłek
ciebie tchnienie bezpowrotnie sprawia sobie
