"Utracony kruk"
upadek życia niecierpliwie oczekuje na niego
od wyklętych ciał utracony blask ucieka dopiero teraz
ale śmiertelne życie niszczy między wszechobecnym rozdarciem i zapomnianą niczym zbrodnia pustką rozpad
po mrocznym ciele klęczą bluźniercze słońca
utracony śni
jego ludzie oczekują na moją ciemność
śmiertelna łza nie traci nigdy cmentarza!
przeszłość ciał depcze ognisty wiatr
śni nieporadnie ponura ciemność
cierpi dumny upadek
a poszukuje teraz ludzi pełny czasu cmentarz
jest koszmarna skrycie zagubiona samotność
rozpacz cierpi
ludzie widzą dom
jeszcze kpi z kruków śmiertelne słowo
zepsuty ból przed cierpieniem rozbija trupie piekło